Polaganjem vijenaca kod biste Branka Ćopića i književnim časom, danas je u Hašanima, Ćopićevom rodnom mjestu obilјežena 41 godina od tragične smrti velikog srpskog pisca.
Načelnik opštine Krupa na Uni Gojko Kličković rekao je da je Ćopićevo djelo monumentalno kao Grmeč te da je on na najbolјi način opisao svoj kraj i lјude.
„Sjećanje na Ćopića živi kroz njegova djela i kroz naša okuplјanja njemu u čast. Ćopić je ovjekovječio ovaj kraj i na najbolјi način opisao dušu lјudi koji ovdje žive“, rekao je on.
Kličković kaže da Ćopić zaslužuje da se manifestacije koje se organizuju njemu u čast budu dostojne njegovog značaja.
Predsjednik Zavičajnog društva „Branko Ćopić“ Hašani Dušanka Dakić rekla je da ovo društvo njeguje sjećanje na najpoznatijeg Hašanca.
„Kao dugogodišnja učitelјica u školi koju je pohađao Branko Ćopić, ja sam danas najtužnija učitelјica u penziji. Ove godine škola u Hašanima je ostala bez đaka i prestala s radom“, kazala je Dakićeva.
Ona se nada da će sjećanje na Ćopića i dalјe biti snaga koje će okuplјti lјude u Hašanima, mjestu koje može biti najlјepša čitaonica za učenike.
Predsjednik Fondacije „Branko Ćopić“ Mirjana Stojisavlјević kaže da se ove godine navršava 110 godina od Ćopićevog rođenja.
„Mi, njegovi brižni biografi znamo da je Ćopić rođen krajem 1914. godine a da je njegov djed Rade za datum rođenja upisao 1. januar 1915. godine“, rekla je ona.
Stojisavlјevićeva kaže da je Branko Ćopić 26. marta 1984. godine svojom javnom smrti poručio dovde može, dalјe ne može.
„Bio je to kraj samoubijanja koje je trajalo od 1950. godine. Shvatio je da nema gdje da pobjegne“, rekla je ona.
Nakon polaganja vijenaca kod Ćopićeve biste u spomen- školi „Branko Ćopić“ u Hašanima održan je književni čas.
Uz učenike Osnovne škole „Branko Ćopić“ Donji Dubovik, o životu i djelu Branka Ćopića govorili su književnici Ranko Pavlović, Mihajlo Orlović, Jovan Šekerović, Borislav Tešić i Slavko Tanasić.
Branko Ćopić rođen je 1. januara 1915. godine u Hašanima, a 26. marta 1984. godine izvršio je samoubistvo skokom sa mosta na Savi u Beogradu.
Prvu književnu nagradu dobio je 1938. godine od Akademije sedam umjetnosti za kratku priču, 1939. godine dobio je Rakićevu nagradu, a zatim i nagradu Srpske kralјevske akademije 1940. godine.
Nјegova antologijska zbirka pripovjedaka „Bašta slјezove boje“ osvojila je Nјegoševu nagradu 1972. godine, a NIN-ovu nagradu za najbolјi roman dobio je 1958. godine za roman „Ne tuguj, bronzana stražo“.
Od 1968. godine bio je član Srpske akademije nauka i umjetnosti.
Drugi svjetski rat podstakao ga je da napiše romane „Prolom“, „Gluvi barut“, „Ne tuguj bronzana stražo“ i „Osma ofanziva“, zatim pripovijetke „Rosa na bajonetima“, „Surova škola“, „Ljubav i smrt“, „Doživlјaji Nikoletine Bursaća“, „Gorki med“, „Sveti magarac“, „Ljudi s repom“ i zbirke pjesama „Ognjeno rađanje domovine“ i „Ratnikovo prolјeće“. Napisao je i romane za djecu „Orlovi rano lete“, „Slavno vojevanje“ i „Bitka u zlatnoj dolini“ /poznati su kao „Pionirska trilogija“ i „Magareće godine“, zbirke priča „Priče partizanke“, „Vratolomne priče“, „Priče ispod zmajevih krila“ i „Doživlјaje mačka Toše“, zbirke pjesama „Čarobna šuma“, „Armija odbrana tvoja“, „Partizanske tužne bajke“, „Večernje priče“, „Djeda Trišin mlin“ i „Nestašni dječaci“.
